- Wielki dinozaur chciał sobie stępić pazury! A tak na poważnie to nie mam pojęcia, być może do ślady Army, która mogła się obić w czasie walki o bramę - odpowiedział Adams nieco niepewnie, bo nigdy nie był jakimś specem od szponów

Thomas spojrzał na Keirę i zaraz potem na ślady.
- To ma sens... ten ślad jest krótszy, bo to mógł kciuk tej istoty... Hmmm... ale skąd takie szpony? Jaki metal mógłby się tak wgryźć? Poza tym, jaką straszliwą siłę musiałaby mieć ta istota. Zrobić takie wgłębienia w kamieniu jednym pociągnięciem?
Słowa Keiry nadały Thomasowi nowy tok myślenia. Wyglądał na takiego, który zaraz na coś wpadnie. Clive przytakiwał a Teanna westchnęła i wróciła do oględzin bramy, jakby zupełnie ją to nie obchodziło.
- Co to mogłoby być, wielki silny goryl z pazurami? - rzucił Clive.
- Nie zdziwiłbym się, gdyby tak było... - odrzekł Thomas. - A gdyby dinozaury miały kciuki to nawet teoria Jamesa miałaby sens... Ale to nie może być Arma. Żadna nie zostawiałaby takich śladów. Nawet jeżeli, to są zbyt regularne na broń tego typu. Stawiam piwo na teorię Keiry.
- Ja też. - rzucił szef ekipy.
- Jak skończycie tę błazenadę, to może dołączycie do mnie? - warknęła Teanna. - Chcę to skończyć i się stąd wynieść. Sprawę śladów weźmie ktoś inny. Ja tu jestem od Bram, a nie od teorii spiskowych, do cholery!
Krzyknęła po czym zacisnąwszy zęby wróciła do roboty.

- Czyli to jednak nie był dinozaur... Szkoda. W sumie teoria Keiry zdaje się być dobra.

[Kontynuacja z czatu, streszczenie:]
Bohaterowie oglądali właśnie Bramę, dyskutowali nad dziwnymi śladami. Wyszła możliwość, że to zapewne coś człekokształtnego. Dalsze rozważania przerwał głaz lecący z nieba. Szczęśliwie każdy wykonał unik. Po chwili nadleciał kolejny, nie mniejszy kawał skały. Po heroicznej akcji Adamsa kamulec został przepołowiony. Ale najgorsze dopiero nadeszło. Wielka skrzydlata bestia runęła na Clive'a, a potem na resztę bohaterów. Rozgorzała walka. Strażnicy dzielnie stawiali opór. Szanse jednak nie były zbyt wielkie pomimo przewagi liczebnej - stwór doskonale walczył wręcz. James jakoś się trzymał ze swoją kosą, Thomas siekał maczetą, Keira ranna w przedramię, Teanna gdzieś z tyłu używa magii a Clive się gdzieś zawieruszył. W końcu zjawił się i rzucił na stwora szmatki nasączone alkoholem. Teanna rzuciła nań kulę ognia i taka płomienista bomba uderzyła skrzydlatego napastnika. Oponent rzucił się w stronę strumienia aby się ugasić. Po czym uciekł. Clive i reszta nie czekali - otworzyli portal by jak najszybciej powrócić i dać znać Radzie...

***

Już wkrótce cała ekipa stanęła w Sali Obrad. Przy podłużnym stole byli niemal wszyscy radni. Clive właśnie relacjonował całą historię uzupełniany przez Thomasa i Teannę. James i Keira czekali na dalsze polecenia. Słyszeli, że grupa zwiadowcza ruszyła jeszcze otwartym portalem w poszukiwaniu skrzydlatego.
Keira miała na przedramieniu porządny opatrunek wzmocniony magicznie. Nie czuła bólu, a rana goiła się dużo szybciej.
Tymczasem Clive skończył swój wywód. Jeden z radnych, kobieta około pięćdziesiątki pokiwała siwą głową ze zrozumieniem.
- Czy chcielibyście coś dodać, młodziutcy? - zapytała młodych strażników. Wydała się im miłą, starszą panią. Na myśl przyszło im pytanie, skąd taka starsza pani się wzięła na zamku.

Keira skinęła głową, dając do zrozumienia, że wszystko zostało powiedziane. Co więcej można było dodać? Spojrzała z niechęcią na opatrunek. Nienawidziła takich rzeczy, ponieważ przeszkadzały podczas różnych czynności, co sprawiało, że po prostu była ,,ograniczona ruchowo". Oprócz tego po jej głowie ciągle ,,chodziło" pytanie, czy znowu ich tam wyślą z powrotem.

Mimo, że nikogo nie znała z grupy zwiadowczej, na wieść, iż ktoś zniknął w jej żyłach odezwało się pragnienie wyruszenie z powrotem. Cóż mogła zrobić? Była porywcza i żywiołowa, emocje działały na nią w różnym stopniu.
-Zgadzam się z Thomasem. Powinniśmy wracać.
Powiedziała głośno. Mimo wszystko oni byli tam pierwsi, i mieli już z tamtym ,,gumisiem" do czynienia. Zresztą uważała, że to jest jej obowiązek, działać, a nie siedzieć bezczynnie.

McThorn uniosła brwi:
- Słucham? Chcecie tam wracać? Wykluczone! Już raz ta bestia o mało was nie pozabijała! Chcecie jej to ułatwić? Poza tym, ta młoda dama jest ranna i...
Głos Kapitana dobiegający z urządzenia przerwał jej wywód:
- Cholera jasna... siedmioro, czyli jednego brakuje. Niedobrze...  Tej, tam po drugiej stronie, wyślijcie grupę poszukiwawczą i jakieś wsparcie, mamy zaginionego.
Twarz pani McThorn nabrała lekko czerwonawej barwy.
- Dobre sobie! Grupa poszukiwawcza jest w tej chwili po drugiej stronie kuli ziemskiej, a jedyne wsparcie, jakie moglibyście dostać do dwa tuziny żółtodziobów, z których dwoje przed chwilą stamtąd wróćiło!
- Dajcie ich tu. Jeżeli bestia została już ranna i nie tak głupia, jak nam powiedziano, to nie odważy się zaatakować takiej dużej grupy ludzi.
- Absolutnie nie! Tamci mieli po prostu szczęście, że nic im się nie stało! Nie będę narażać młodych Strażników na niepotrzebne niebezpieczeństwo!
- Słuchaj no, paniusiu! - zagrzmiał Kapitan. - Tu jest mój człowiek, a my nie zostawiamy swoich w potrzebie! Daj mi tu tych wszystkich Strażników i basta! A jeżeli tego nie zrobisz i tym samym spowodujesz śmierć mojego człowieka, to osobiście przyjdę i wsadzę ci naładowany granatnik w zad!
McThorn zbladła i przełknęła ślinę. Jej ręce mimowolnie skierowały się do tyłu. Kilku radnych zachichotało wyobrażając sobie ową osobliwą scenę z granatnikiem. McThorn skinęła głową grupce młodych radnych. Ci wybiegli z sali.
- Dobra, Kapitanie. Dostaniesz ich za jakieś 30 minut.
- Zrób z tego 10, dla swojego dobra.
Staruszka przegryzła wargi. Widać nie przywykła, gdy ktoś odzywa się do niej w ten sposób, ale nie skomentowała tego.
Clive wybiegł wraz z radnymi, w poszukiwaniu Strażników. Teanna opadła na znajdujący się pod ścianą fotel i westchnęła ciężko.