No za wiele nas nie jest... Ale w sumie tym lepiej.
- Powitać współtowarzyszy broni. James Adams - powiedziałem z nieschodzącym z ust uśmiechem. - Widzę, że w moim stroju też pasowały by pewne zmiany.
Zapowiada się ciekawie, nudzić się nie będziemy.
Pomyślałem uśmiechając się pod nosem

-Czy będziemy też chodzić po jakiś miastach czy wioskach? Dokładniej mówiąc, czy będziemy wędrować obok rdzennych mieszkańców? ... Bo jeśli tak, to może przydałoby się jeszcze dla mnie np. sari.
Powiedziała zastanawiając się.

Clive uśmiechnął się. Był zadowolony, że młodzi Strażnicy tak dbają o szczegóły. Wróżył im dobrą przyszłość.
- Nie będziemy poruszać się po miastach. Brama będzie oddalona o jakieś 25 kilometrów od najbliższej osady ludzkiej, więc nie potrzebujemy strojów ani podobnych rzeczy. A jeżeli chodzi o racje... możecie wziąć jakieś niewielkie racje, ale musi być to coś, co niełatwo się psuje. I nie więcej niż na dwa dni. Nie przewiduję dłuższego pobytu niż dzień, ale warto się zabezpieczyć. A skoro o zabezpieczeniach mowa, możecie też zabrać broń. Nie wydaje mi się, abyśmy mieli jej użyć, ale ja na ten przykład czuję się obco bez znajomego ciężaru na boku. - Clive poklepał wielki rewolwer w kaburze na pasie. - No, przygotujcie się. Poczekamy tutaj na was.

Jamesowi nie trzeba dwa razy niczego powtarzać.
Szybko wróciłem przygotowany do wyprawy.
Czy czegoś nie zapomniałem? Namiot, śpiwór i folia termiczna są, lina z hakiem jest, latarka ładowana poprzez potrząsanie jest, scyzoryk jest, zapalniczka jest, zapasowe magazynki do broni są, telefon był zbędny, coś tam do jedzenia jest, kamizelka na sobie, ciemna nie przemakalna peleryna z kapturem na sobie, MP9 w kaburach przy pasie czyli chyba wszystko.
- Adams melduje się w pełnej gotowości!- pewnym, szybkim żołnierskim tonem zgłosiłem gotowość do działania.

James długo nie zastanawiając się szybkim krokiem przeszedł przez bramę.

Przechodzenie przez magiczny lej jest zjawiskiem osobliwym. Wpierw zanika poczucie grawitacji jakichkolwiek innych sił działających w przyrodzie. Przed oczami narasta światło, które rozciąga się niczym tunel wciąż dalej i dalej. I zanim człowiek rzuci okiem, aby ujrzeć koniec niesamowitego tunelu jest już na miejscu przeznaczenia.
Portal wyrzucił Keirę i Jamesa w nieznanym im środowisku. Znajdowali się teraz wysoko na jakimś gładkim pagórku. Dookoła znajdowała się gęsta roślinność podzwrotnikowa, ale teren w odległości do sześciu metrów od portalu został wycięty, więc dobrze było widać teren pod spodem. Gdzie tylko okiem sięgnąć znajdowały się wysokie wniesienia porośnięte gęsto drzewami i krzewami. Pomiędzy pagórkami leniwie płynął srebrzysty strumyk. Młodzi strażnicy widzieli słyszeli odgłosy wydawane przez nieznane im zwierzęta. Zwłaszcza Keira czuła jak cała okolica żyje.
Po chwili przez portal przeszli Thomas i Teanna. Na samym końcu przeszedł spocony Clive. Magiczny lej zamknął się tylko chwilę po tym, jak mężczyzna stanął na indyjskiej ziemi.
Clive wyjął chustkę z kieszeni i przetarł spocone czoło.
- Uuuuff... no. Jesteśmy. Niech no chwilę odpocznę i weźmiemy się do roboty.
Clive zrzucił plecak i usiadł u podnóża Bramy. James i Keira dopiero teraz spostrzegli, że ta Brama różni się od tych na zamku.
Odnóża portalu wyglądały podobnie, w tych jednak wyrzeźbiono nieznane młodym strażnikom symbole. Zapewne indyjskie litery. Na szczycie stały dwa kamienne słonie stojące na tylnych odnóżach z uniesionymi trąbami. To właśnie pomiędzy nimi znajdował się kamienny "globus". Ten ostatni właśnie stracił swój cały blask i delikatnie osiadł pomiędzy trąbami słoni.
Tymczasem Thomas Wassermann zdjął plecak i przemówił z nieznanym akcentem:
- Ja wybiorę się na dół, do strumienia i przyniosę trochę wody. - rzekł i wyjął z plecaka dwa plastikowe baniaki.
W międzyczasie Teanna zewsząd oglądała kamienną konstrukcję Bramy.
- Zacznę już. - oznajmiła. - Wstępne oględziny są ważne, a mam wątpliwości, żeby pozostali poradzili sobie równie dobrze, jak ja.

Stała i nasłuchiwała, wczuwała się w dotąd nie znaną jej krainę. Poczuła się jak w domu. Zwierzęta, ogromna dzika przestrzeń uwolniona od brudu cywilizacji zwanych miastem. Delikatnie uklękła na ziemi i przyłożyła ucho do wilgotnej jeszcze trawy. Wsłuchiwała się w rytm ziemi, i chodzących lub biegających nieopodal zwierząt. Doskonale również słyszała szum strumyka.