Stała od strony północnej nie mogła trafić lepiej. Oceniła swoją sytuację, słońce nie będzie jej przeszkadzać i miała dobrą widoczność. Sprawdziła spokojnie czy wszystko jest to co powinna mieć. Najpierw w spodniach "sztylet jest scyzoryk jest" mówiła w myślach. Potem sięgnęła ręką do tyłu "Łuk jest, kołczan ze strzałami jest". Wciągnęła głęboko powietrze i wzięła do ręki swój łuk. Oglądała się spokojnie i czekała dalej na rozwój akcji. Rozejrzała się wokół siebie prawie wszędzie ,,chaos" tak można jednym słowem określić. Pokręciła głową. "Najważniejszy jest spokój i opanowanie" przypomniała sobie. "Trzeba być jak dziki kot. Spokojny, ale gotowy do ataku. Mały, ale mogący zrobić krzywdę. ...". Wtem wpadła na pomysł żeby się za czymś skryć, najważniejsze jest przecież zaskoczenie. Ukryła się w cieniu obelisku, wyjęła jedną ze strzał i ułożyła na cięciwie, ale trzymała go przy sobie. Zrobiła jak na razie wszystko co mogła. Szukała jeszcze kątem oczu innych łuczników, ale żadnego nie dostrzegła.

Chaos powoli miał się ku końcowi, jak kolejni akolici znajdowali dogodne pozycje na arenie. Ale walka miała dopiero rozgorzeć. Metaliczny chrzęst nagle ustał, jakby nigdy go nie było. W Koloseum zapanowała cisza. Widzowie - Strażnicy, którzy sami mieli już egzamin - rozumieli, że zadanie Akolitów na pewno nie będzie proste, a koncentracja jest konieczna. Wiedzieli, że walka wymaga absolutnego skupienia i zimnej logiki. Jeżeli dawałeś ponieść się emocjom - stawałeś się bezużyteczny.
Wtem w jednym z tuneli zamajaczył jakiś kształt. Unosił się w powietrzu i delikatnie chrzęścił. Leniwie płynął w powietrzu, aż w końcu wyleciał z otworu pozwalając, aby spoczęły na nim światła reflektorów.
Była to metalowa kula wielkości pięści. A to, co tak chrzęściło było pięcioma cienkimi łańcuchami przymocowanymi w równych odstępach do „równika” kuli, zakończone małymi kuleczkami. Przypominało to latającą, pokraczną meduzę. Po prawdzie nie wyglądało to na zagrożenie. Kilku akolitów odetchnęło z ulgą.
Kulka płynęła leniwie, zmieniając co chwilę kurs i płynnie zmieniała wysokość. Kilkoro Akolitów opuściło broń.
Duży błąd.
Kulka nagle zaczęła wirować wokół własnej osi, wprawiając w ruch cieniutkie łańcuchy. Teraz wyglądała jak bąk – wirująca dziecinna zabawka. Zabawka, której łańcuchy wściekle cięły powietrze wirując tak szybko, że nie można było rozróżnić poszczególnych z nich.
Niestety Drimaris, Keira i James stali za daleko i nie mieli czystej pozycji, więc nie mogli ryzykować strzału.
Kula natarła na jednego z Akolitów, wysokiego mężczyznę, który bagatelizując kulę opuścił swój karabin. Próbował teraz ponownie go podnieść i wycelować, ale kula zaatakowała karabin rozcinając lufę w najcieńszym miejscu. Karabinem szarpnęło, ale mężczyzna zdołał utrzymać broń. Kula jednak nie próżnowała. Z impetem uderzyła go w brzuch. Pancerz wytrzymał, ale uderzenie pozbawiło Akolity tchu i upadł na plecy. Wirująca kula cofnęła się i zmierzała w stronę jego twarzy. Mężczyzna miał szczęście – któryś ze strzelców nie stracił zimnej krwi. Kula rozpadła się na kawałki rozrzucając szczątki z ogromną prędkością. Mężczyzna zdołał osłonić twarz przed odłamkami. Wkrótce podniósł się i klnąc jak szewc odrzucił karabin i sięgnął po pistolet. Tym razem był bardziej zdeterminowany.

Dirmaris, Keira, James:
Nagłe zachowanie kuli nie zaskoczyło ich. Instynktownie wyczuli, że to nie była ostatnia kula. W napięciu oczekiwali kolejnych. Nie zawiedli się.
Wkrótce przez wszystkie otwory wylatywały kule. W momencie, kiedy wydostawały się na otwartą przestrzeń zaczynały wirować i atakowały.

Dirmaris:
Zauważył, że kilku Akolitów odskakiwało do tyłu w obawie przed kulami. Z tej strony nacierało ich pięć. Przez karkołomny unik Akolitów miał czysty strzał na dwie z nich.

Keira:
Kule przybywały zewsząd, ale dziewczyna nie miała okazji aby celując w kulę nie trafić któregoś ze swoich. Oglądnąwszy się za siebie dostrzegła Dirmarisa. Przedtem wiedziała, że ktoś jest za nią, ale dopiero teraz zobaczyła azjatę. Zaraz potem zobaczyła pięć kul i uskakujących akolitów. Dwie kule były wystarczająco odkryte, aby je trafić.

James:
Celów przybywało, a że akurat po tej stronie było aż trzy otwory, przez które mogły wlatywać to kul było już ponad tuzin. Obok Jamesa ustawiło się kilku strzelców. Przykucnęli, aby mieć łatwiejszy strzał. Tuż za nimi stało troje Akolitów z Armami, gotowi osłaniać strzelców przed kulami, kiedy ci będą prowadzili ogień. Inni akolici widząc, że ustawił się ten strzelecki mur, zrobiło im miejsce. Bardzo fajnie, James i inni strzelcy mieli puste pole, ale kule pędziły prosto na nich.

Przykucnął razem z innymi strzelcami. Był drugi od lewej. Z szybkiej oceny wychodziło około trzy cele na łepka. Wyprostował ręce przed siebie, zablokował w łokciach, wyrównał oddech. Zamknął na krótką chwilę oczy i pomyślał.
"Pamiętaj, aby dobrze strzelić trzeba wyciszyć oddech i wsłuchać się w rytm bicia serca." - przypomniały mu się słowa ojca.
Przymierzył do celu naprzeciw niego jedną ręką, a druga sama powędrowała w kierunku kolejnego celu. Uśmiechnął się pod nosem.
- Strzelać do celów naprzeciw siebie, a później rozgromić pozostałe. - krzyknął i jako pierwszy wystrzelił z prawego Rugera. Trzy pociski wyleciały z lufy. Lewa ręka instynktownie poruszała się za drugim celem, będąc w pełnej gotowości do zlikwidowania latającej kuli.

Dirmaris:
Dirmaris był jednym z niewielu, którzy zachowywali prawdziwie zimną krew. Wycelował bardzo szybko i oddał krótką serię. [TrudnośćTestu:8 WynikRzutu:13]. Pociski z łatwością przeszyły latającą kulę i rozerwały ją na kawałki. Jednak Keira i Dirmaris nie musieli obawiać się odłamków, byli za daleko. Lufa niemal sama powędrowała mu do drugiej kuli.
Dirmaris był wytrawnym strzelcem, liczył pociski. W tej serii zużył ich zaledwie 4.

Keira:
Irlandka właśnie napinała łuk kiedy zauważyła celną serię Azjaty. Bliższa kula uległa zniszczeniu. Keira błyskawicznie obróciła łuk i wycelowała w drugą kulę. Potem wypuściła strzałę. [TT:8 WR:8] Strzała pomknęła w kierunku drugiego celu. Kula akurat była przechylona trochę w przód, niczym pędzący helikopter i strzała trafiła w górną, odsłoniętą część kuli. Grot bez trudu spenetrował metal i wyszedł w połowie swojej długości po drugiej stronie. Nie wyglądało to groźnie, ale wirująca kula przez sterczący w niej drzewiec straciła swój środek ciężkości i zanim na nowo uzyskała równowagę runęła w piasek wgniatając się lekko.
Keira zauważyła, jak grot lekko wchodzi w cel. Zakładając kolejną strzałę domyśliła się, że wirujące kule są puste w środku.

James:
James przeliczył ilość celi bardzo ogólnie, ale nie pora było na zliczanie celów. Kiedy wykrzyknął polecenie nikt nie zwrócił na niego uwagi. Każdy skupił się na swoim zadaniu, poza tym, sami dobrze o tym wiedzieli. Co prawda kucająca obok trzydziestoparoletnia kobieta która spędziła swoje lata w wojsku popatrzyła na niego z politowaniem, ale zaraz skupiła się na strzelaniu ze swojego M4.
James wycelował i wystrzelił krótką serię. [TT:7 WR:3] Spudłował jednak i kule śmignęły w kierunku muru. W międzyczasie jego towarzysze zdjęli około sześciu kul, mimo to wcale nie wyglądało jakby ich liczba zmalała.

Dirmaris, Keira:
Po ich stronie Akolici wycofali się niemal pod obelisk, ale dzięki wsparciu ogniowym ich towarzyszy odzyskali odwagę. Teraz rozproszyli się i przyjęli taktykę Jamesa i innych strzelców, która - swoją drogą - została zastosowana na całej arenie. Strzelcy zajęli dogodne pozycje z tyłu, a Spirytualiści stanęli z tyłu gotowi osłaniać ich Armami. Celów przybywało, jak i żelastwa na piasku. Teraz kul wyleciało co najmniej 8. Leciały w luźnej formacji w dużych odstępach. Tak, aby utrudnić zestrzelenie ich masowo.
Nieopodal Dirmarisa i Keiry przykucnął młody chłopak. Europejczyk o bujnej brązowej fryzurze był lekko ranny w prawe przedramię, ale nie krwawił. W prawej dłoni miał piękną szablę z łacińskim napisem. Zerknął szybko na Azjatę, potem na Irlandkę. W jego oczach błyskała determinacja pomieszana ze strachem. Potem skupił się na nadlatujących celach.

Kurde, nie trafiłem!
Lecz nie czas było się zastanawiać nad straconym celem. Lewa ręka była przygotowana do strzału. Adams obrócił lekko głowę w kierunku drugiego Rougera, przymierzył dokładnie i wystrzelił. Nie tracąc czasu dołożył lewą rękę do prawej i krótko przymierzając strzelił z obu broni do kolejnego celu.

Drimaris:
Lufa obróciła się ku kolejnemu celowi. [TT: 7 WR:8] Kolejna krótka seria roztrzaskała kulę. Dirma obrócił lufę i znów przymierzył. [TT:7 WR:7] Następna seria znów zniszczyła następną kulę. Strzelec nie czekał i posłał serię do następnej kuli, [TT:7 WR:5], tym razem niecelną. Natychmiast wziął poprawkę i strzelił ponownie. [TT:6 WR:2] Lecz znów nie udało mu się trafić.
Dirmaris działał jak maszyna. Celna maszyna uzbrojona w karabin. W sumie Dirma wystrzelił 23 kule. Wiedział, że będzie musiał potem zmienić magazynek.


Keira:
Mężczyzna nie odpowiedział na propozycję Keiry. Przez chwilę wydawało jej się że ją zignorował, ale uświadomiła sobie że nawet gdyby ją usłyszał nie mógłby jej odpowiedzieć nie przerywając ostrzału. W międzyczasie wystrzeliła pierwszą strzałę. [TT:8 WR:8] Znów trafiła w cel, w górną część kuli. Efekt był taki sam jak poprzednim razem, więc kula leżała już nieruchomo w piachu. Dziewczyna nałożyła kolejną strzałę i wycelowała ponownie. [TT:8 WR:6]. Strzała pomknęła do kuli, ale leciała prosto na jej łańcuchy. Te ostatnie rozerwały strzałę na kawałki i rozrzuciły jej szczątki dookoła.
Keira zauważyła, że kula którą zestrzeliła na początku nie rusza się. Oznaczało to, że Dirmaris wcale nie musiałby zestrzeliwać kul leżących na piasku.


James:
Adams miał już wycelowanego lewego Rougera i wypalił. [TT:8 WR:1] Spudłował jednak haniebnie. Nie zraził się tym jednak i wycelował obie bronie w jednym kierunku. Wystrzelił z obu w jeden cel. [TT:7 WR:2] [TT:7 WR:4] Jednak ani jeden pocisk nie dosięgnął celu. James nabierał coraz większej pewności, że strzelanie do tych małych kul jest dla niego za trudne.
[TT:6 WR:1] Towarzysze broni Jamesa zestrzeliwali kolejne cele. Adams zauważył że ich ilość trochę zmalała, kolejnych kul pojawiało się mniej.


Dirmaris, Keria:
Po stronie Dirmarisa i Keiry kule wciąż nadlatywały, było ich koło 15, ale ich prędkość uniemożliwiała zliczanie. W międzyczasie Europejczyk z szablą wypatrywał zagrożeń. Nagle zwrócił się do Keiry i Dirmarisa:
- Kule z tyłu podlatują do góry i pędzą na obelisk!
Tyle wystarczyło aby zrozumieć. Istotnie, kule z tyłu wznosiły się. Ich celem nie byli Akolici, a kamień na szczycie obelisku. Chłopak poderwał się na równe nogi i zamierzył się szablą na przelatującą w górze kulę, wymierzył i rzucił swoją broń. [TT:9 WR:11] Szabla przecięła trzy łańcuchy i wgniotła kulę, ale Armę szarpnęło i odrzuciło w kierunku innych Akolitów. Kula upadła niegroźnie w piasek, ale szabla mknęła w stronę Democzłeka z ogromnym toporem. Chłopak przyzwał swoją szablę gestem, ale zrobił to za późno i Arma przejechała po plecach Oni'ego. Potężny Democzłek nawet tego nie poczuł, ale Europejczyk zaklął w swoim języku. Chwycił swoją szablę w dłoń, rozglądał się przez chwilę i pobiegł na drugą stronę areny. Dirma i Keira stracili go z oczu.

No coś mi dzisiaj nie idzie strzelanie...
Lecz nie czas było na rozważania. Spokojnie wyciszył oddech. I natychmiast zaczął strzelać do kolejnych kul. Przymierzyć i wypalić, przymierzyć i wypalić, przymierzyć i wypalić. Do każdego z trzech celów wystrzelił z dwóch Rougerów.
Jak to nie siądzie, to przerzucę się na inną metodę. Dobrze, że kul przynajmniej ubywa, choć to było by chyba za proste...
James zaczął się rozglądać w każdym kierunku, obserwował czy kule czasem nie pognały w innym kierunku.